Sonu Belli Olan Bir Hikayeyi Yaşamak

En ufak bir sorunda başa dönüyorum.Yaptığım bir yanlışta,çocukluğum dahil bütün yanlışlarım üzerime geliyor.Çocukluk travmalarına çare bulamıyor insan.Şundan bahsediyorum:

 Hiçbir şey anlamıyorum.Mavi ipek böceklerinin bile mavi sıçması gibi tüm bunlar.Acaba öyle mi yapıyorlar?Küçükken peygamberi falan tuvalette hayal ettiğim zaman,içim ürperirdi. Memlekette;sakallı konuşur Orkestra;fon müziği Ve imam detone olur. Orkestra da playback yapar mıydı imam gibi ? Kusarım hepsine. Nefes alışımdan bile bir şeyler kazanılıyorsa nedir hayat? Ölüm? Kısa ölümler;uykular. Anlık ölüm duygusu.Denizin dibine dalmak.Uyanınca da suyun üzerine çıkmak.Doğmak;o denize hiç girmeyecektik. ‘’Sus!’’ dedi bıyıklı.Güzel bir takım elbisesi vardı.Altı delik ayakkabıları ve tıraş olmaktan tahriş olmuş yüzü…Neyi öğretiyordu? Bıyıklı kulağımı çekti.Kıkırdak sesi.Çocuktum;kulağım yanıyordu.Şimdi bütün vücudum… Balıkçı,şarapçı,deli…Gideceğim sizden öteye.Kendimi geçeceğim,kendimden değil.Ben kaybetmedim kendimi hala.Sadece düşünmemeyi öğrenemedim.
  |Mertkan|
   (Yancı)