Blog'a gönderilen bir şiir.

Çok nadir olur bazı gerçekler.
Susmak gibi.
Susarsın ve sessizliğin konuşur sadece.
Öyle bir an var ki suratına tokat gibi yersin hani acıyı. Tensel değil ruhsal.
Uyanıp gözlerini güneşe alıştırmaya çalıştığında duyduğun acı.
Hissedebileceğin en sert duygulardan daha keskindir belki. Ama hissedersin işte.
O anlarda susmak çare aslında.
Akşam güneşinde esen rüzgar kadar sessiz. Ve gece kadar sakin, karanlık, yalnız, gerçek..
Kafanı her kaldırdığında ışığıyla kelimeleri ağzına geri tepen akşam güneşi kadar.
Çığlığıyla çelişen tek sessizlik. Gece ve gündüzün en yorgun hali gibi.
Dedim ya nadir olan gerçekler işte.
Sıradan bir günde karşına çıkan, duyguları yırtık ufaklıklar gibi. Kıyafetleriyse sadece kirli.
Acıtır ya gözlerindeki hüzün insanı. Ummadığın anda gelir tutar yakandan.
Gitmez kafandan. İşte bu…
Tensel değil ruhsal, evet.
Her neyse akşam güneşi diyordum.
Fark edilebilinenin en nadiri. Günün en güzel vakti.
Kahveyle iyi gider..