Basit olmasından korktum

Bir

Yok bir değil

Kart oynadım bir sürü

Soyutluğa

Gene de el titriyor kupa asında.

Uyuyor Cemil uyuyor

Araba mezarlığında

Çürümeye bırakılmış demir yığınlarında

Galerisi var onun,acayip zengin.

Ama işte vitesi atıyor,geçmiyor

Direksiyon elinde kalıyor

Uyanamıyor Cemil uyanamıyor.

Lan Cemil

Kan kırmızıdır,bordo değil.

Bir ara sen de bana söyle bunu.

Not al Cemil unutkanım,üşengecim ben.

Oda ferahlığı gibi şarkı

Hayranı olduğum tırnaklarını yiyorsun ya 

Bir cinayeti izler gibi izliyorum.

Benimkiler baba tarafına çekmiş

-kısa ve enine-

Güçsüzüm demiyorum ama 

Sımsıkı tutamam işte ellerini

Dedim ya tırnaklarım falan

Biçimsizler biraz.

Müzik falan vardı bi ara bu diyarlarda

KOPUKLUK

Ölse de kurtulsa’K.

Hani bazen çabalıyoruz ya 

Elde etmemek için.

Ellerimiz tutulmayacak hale geliyor,

Canımız da yanıyor.

Bir türlü aşamıyoruz duvarı

Tekrar koşuyoruz tren raylarında

Çocukluktan sonra ilk defa 

Kan kusuyoruz

Üçüncü sayfa haberleri kadar delik deşik

En güzel cinneti seçiyoruz

İç ürperten gölgelerde 

Titreyerek yürüyoruz

Sarhoş oluyoruz balkonlarda

Konuşamıyoruz,tren yolculuklarında uğultudan

Gün geçtikçe daha çok konuşamıyoruz.

600 Evler

Her şey değişir ve her yer
Mezarlıklar hariç
Yenileri eklenir ama
Mezarlar hep yerli yerindedir.

Ve zaman
Bizi bir yerlere taşıyan
Bazen de olduğumuz yere çivileyen zaman
Dokunamaz ölülere.

Manifesto

Herkesi dinle
Ama kimseye inanma
Kendi söylemini yarat
Kimseye söyleme.
-Bu da benim söylemim.

|Mertkan|
(yancı)